Як прымружу павекі – дым,
а за ім у радох– вякі.
Праз той дым ты сівы такі,
як вякі, а яны – за ім.
Чаму словы ўсё больш балючэй?
Абдымаю цябе – ты зьнікаеш.
I каханьне, якім ты кахаеш,
як нябёсныя лёзы, – з вачэй.
Унутрох – як на трох Бог дзяліў –
рана рваная нэрвам зашыта –
непражытым, як юнае жыта, –
зь цела, з моцы, з крыві, – бы з магіл.
Божа, літасьцівы, адкажы!
Не маўчы! Не маўчы! Ня трэба!
Мне каханьнем – адзіна – жыць.
Хоць зламаю хрыбет і рэбры.
Я на злом галавы! Нашчэнт!
Пасьля скону – цябе кахаю.
I цяпер, родны, мой, – паміраю.
Ваўчаня мне жыцьцё валачэ...
Мне б памерці, заснуць, звар’яцець,
адурнець ад няўмольнага болю –
не магу, дарагі, я так болей –
не магу быць з табой... не хацець.
11.VIII.2004.
|
|
